Κάθε χρονιά όλο και πιο βαρετές γίνονται οι σχολικές γιορτές. Και για τους καθηγητές και για τα παιδιά. Ο λόγος κατά τη γνώμη μου, είναι ότι ο τρόπος που γίνονται είναι τυποποιημένος, αποστεωμένος και πληκτικός. Έχουν απομακρυνθεί από την ουσία και το νόημα του εορτασμού, που είναι πάλι κατά τη γνώμη μου, όχι η επανάληψη μιας ιεροτελεστίας και μία απόδοση τιμών απλά, αλλά το να βρούμε την ουσία της ιστορικής πράξης και να την χρησιμοποιήσουμε στη σημερινή εποχή. Αυτό, αν είναι δύσκολο με τις υπόλοιπες σχολικές γιορτές, πιστεύω ότι είναι πιο εύκολο να εφαρμοστεί με την ανάμνηση της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 73!
Κι αυτό διότι απ' τη μια μεριά τα χρόνια που πέρασαν από τότε δεν είναι πολλά, απ' την άλλη και σήμερα περίπου τα ίδια πολιτικά θέματα ορθώνονται μπροστά μας, όπως το ζήτημα της παιδείας, της εθνικής ανεξαρτησίας, της πραγματικής δημοκρατίας που σήμερα είναι και πάλι επίκαιρα όσο ποτέ..
Επίσης σήμερα, δυστυχώς ο ίδιος εφιάλτης όπως και τότε κατατρέχει τη συνείδηση και το πνεύμα των δημοκρατών. Ένα κόμμα συνεχιστής της ιδεολογίας των χουντικών, καταφέρνει και κερδίζει την υποστήριξη χιλιάδων συμπολιτών μας και έχει σημαίνοντα λόγο και άποψη !
Είναι τυχαίο αυτό ; Αποτελεί κάτι αποσπασματικό και ξαφνικό ή έχει πιο γερές ρίζες ; Μήπως τα ίδια συμβάντα, οι ίδιες συμπεριφορές, η καλλιέργεια της κουλτούρας της βίας, η επικράτηση της ψυχολογίας του όχλου, η ποδηγέτηση, ο ηγεμονισμός, ο φανατισμός, η ξενοφοβία, η απομάκρυνση των ιδιαιτεροτήτων, οδηγούν αργά και μεθοδικά σε λύσεις και προτάσεις μισαλλοδοξίας, εχθρότητας και ιδελογικής τύφλωσης ;
Είναι καθημερινά αυτά τα περιστατικά ; Πόσο απασχολούν την εκπαιδευτική κοινότητα και τι κάνει αυτή για να τα αντιμετωπίσει ;
'Εχοντας στο μυαλό μου αυτούς περίπου τους προβληματισμούς , οργάνωσα τον φετινό εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου ξεκινώντας με κάποια σκετς που κινούνται πάνω κάτω σ' αυτό το πλαίσιο.
Πρώτο σκετς (Φανατισμός- οπαδισμός )
Κώστας -Νίκος.
Ο Νίκος κάθεται στο πεζοδρόμιο με τα χέρια του στα μάγουλα.
Κώστας : Γεια σου Νίκο !
Νίκος : Γεια !
Κώστας : Γιατί κάθεσαι εδώ μόνος σου ;
Νίκος : Τίποτα, να εδώ βαριέμαι
Κώστας : Θες να κάνουμε παρέα ;
Νίκος : Δεν έχω πρόβλημα...
Κώστας : Λοιπόν την Κυριακή έχει ματς ο καρπουζαϊκός ! Έχεις πάει ποτέ στο γήπεδο ;
Νίκος : Όχι κι ούτε θέλω να πάω !
Κώστας : Α, χάνεις είναι καταπληκτικά !
Νίκος : Δεν βλέπω τίποτε το φοβερό !
Κώστας : Λοιπόν μπαίνεις στο γήπεδο και είναι τρομερά σου λέω !
Ένας τεράστιος χώρος και παντού κόσμος...
Είναι όλοι φίλοι γύρω μας . Κρατάνε κασκόλ με το χρώμα της ομάδας και τραγουδάνε συνθήματα. ΟΕΟΕΟΕΕΕΕ.......
Μπορούμε να βρίσουμε όσο θέλουμε τους αντίπαλους. Ακούγονται ρυθμικά τύμπανα. Φωτοβολίδες πετάγονται, βεγγαλικά.
Νίκος : Δεν μου αρέσουν αυτά πολύ !
Κώστας : Ε καλά χάνεις ! Νιώθεις μια τρομερή δύναμη μέσα σου. Γύρω σου είναι όλοι φίλοι. Δεν αισθάνεσαι πια μοναξιά !
Νίκος : Αφού δεν τους ξέρεις.
Κώστας : Δεν έχει σημασία αφού είναι καρπουζαϊκοί είναι φίλοι.
Δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι τίποτα.
Ότι αποφασίσουν οι φίλοι το κάνεις κι εσύ !
Σηκώνονται αυτοί, σηκώνεσαι κι εσύ. Βρίζουν αυτοί, βρίζεις κι εσύ.
Τραγουδάνε αυτοί, τραγουδάς κι εσύ.
Δεν σκέφτεσαι καθόλου. Οι άλλοι αποφασίζουν.
Νιώθεις ένα σώμα με τους άλλους.
Νίκος : Κι αν κάνουν αυτοί κάτι λάθος ;
Κώστας : Δεν πειράζει. Κανένα πρόβλημα. Εσύ δεν φταις σε τίποτα. Οι άλλοι αποφάσισαν. Χα,Χα !
Προχθές οι φίλοι άρπαξαν έναν πεπονιακό και τον έκαναν τ' αλατιού ! Του έριξα κι εγώ
μερικές !
Νίκος : Δεν το βρίσκω πολύ σωστό.
Κώστας : Θες να έρθεις μια φορά μαζί μου να δεις πως είναι ; Δεν ξέρεις τι χάνεις ! Η ομάδα μας
είναι Θεός ! Δεν ξέρω που θα φτάσω αν κάποιος την προσβάλει. Την πιστεύω και την
προσκυνάω ! Κάθε μέρα ξυπνάω και κοιμάμαι με τη σκέψη της
Νίκος : Δεν ξέρω ίσως ...
Κώστας : Μόνο που πρέπει να μαλώνεις με τους πεπονιακούς !
Νίκος : Μα πεπονιακός είναι ο φίλος μου ο Χρήστος.
Κώστας : Τι πεπονιακός ; Μα τότε δε θα τον έχεις πια φίλο !
Νίκος : Τι να μην έχω φίλο τον Χρήστο ;
Κώστας : Ναι αφού πια θα είσαι καρπουζαϊκός
Νίκος : Μα πεπονιακός είναι κι ο πατέρας μου.
Κώστας : Τι ; Και κάθομαι και σου μιλάω τόση ώρα ; Ουουουυυυυ.....
Δεύτερο σκετς (ιδεολογία της βίας)
1η σκηνή :
Αλέξανδρος : Έλα εδώ εσύ ρε !
Γιώργος : Τι......θέλεις ; (φοβισμένα, κουβαλάει στη πλάτη του μια τσάντα γεμάτη βιβλία)
Αλέξανδρος : Τι είσαι συ πρωτάκι ;
Γιώργος : Ναι
Αλέξανδρος : Γιατί έχεις τόσα βιβλία ; Φύτουλας είσαι ;
Γιώργος : ......
Αλέξανδρος : Βλέπεις εγώ τι έχω ; (του δείχνει ένα τετράδιο)
Μπορώ να μη σε ξαναδώ μπροστά μου ; (του δίνει μια σπρωξιά)
2η σκηνή :
Ο Γιώργος μαθαίνει τάϊκ βο ντο και κάνει εξάσκηση στο χώρο του σχολείου: Κλωτσιές στον αέρα, χτυπήματα με το χέρι, νευρικές απότομες κινήσεις. Παραδίπλα κάθονται και χαζολογάνε δύο κορίτσια.(Ειρήνη, Μαρία)
Γιώργος : Μπορείτε να πάτε πιο κει, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ !
Ειρήνη : Δεν πάμε πουθενά !
Γιώργος : Πλησιάζει την Ειρήνη με ύφος απειλητικό !
Ειρήνη : Ατάραχη κάθεται και τον κοιτάζει.
Γιώργος : Μπορώ να μη σε ξαναδώ μπροστά μου ;
3η σκηνή :
Η Ειρήνη εξασκείται στη σκοποβολή. Πυροβολεί πάνω-κάτω, ευθεία, πλάγια.Κάποια στιγμή χτυπάει το τηλέφωνο. Το σηκώνει.
Ειρήνη : Ναι !
Φωνή : Έλα Ειρήνη εσύ ;
Ειρήνη : Μπορώ να μη σε ξαναδώ μπροστά μου ;
Έρχεται ο Αλέξανδρος, μιλάει αυστηρά και διατάζει τους : Γιώργο, Ειρήνη, Μαρία.
Τους βάζει στη σειρά και τους διατάζει να παρελάσουν. Μπροστά τους βρίσκεται η Φαρίντα που είναι μελαμψή. Ο Αλέξανδρος τη δείχνει επιθετικά σα στόχο.
Τα υπόλοιπα παιδιά συγκεντρώνονται γύρω από τη Φαρίντα και φωνάζουν προς τον Αλέξανδρο :
Μπορώ να μη σε ξαναδώ μπροστά μου ;
