διαχωρισμός

ενδελέχεια

O μη μου άπτου ρινόκερος

Σαν τον μη μου άπτου ρινόκερο ήταν αυτή η προαναγγελθείσα "απεργία" των εκπαιδευτικών ! Υποσχέθηκε πολλά, μας ταρακούνησε, αλλά τελικά πολύς ντόρος για το τίποτα. Από καιρό ακουγόντουσαν πολλά για τα νέα μέτρα που ετοίμαζαν να εφαρμόσουν στις πλάτες των εκπαιδευτικών : αύξηση ωραρίου, αύξηση παιδιών ανά τμήμα, περαιτέρω συγχωνεύσεις σχολείων,περικοπή προσλήψεων αναπληρωτών, αξιολόγηση. Για την τελευταία, έδειχναν να μην τολμάνε να προχωρήσουν αφού είχαν ήδη εξαγγείλει για την άνοιξη αξιολόγηση των εκπαιδευτικών απ' τους διευθυντές όσον αφορά τα υπηρεσιακά τους καθήκοντα, αλλά  το πήγαιναν από αναβολή σε αναβολή.
Από παλιά, θυμάμαι ότι η εξωκοινοβουλευτική αριστερά έβαζε σαν μέσο αγώνα, αφού η πολυήμερη απεργία κατά τη διάρκεια μαθημάτων ήταν επώδυνη και δυσβάστακτη, την απεργία μέσα στις πανελλήνιες. Την απεργία αυτή την έβλεπε σαν μοναδικό μέσο πίεσης, άμεσο και γρήγορο, απέναντι στην αδιέξοδη πολιτική συνεχούς υποβάθμισης της εκπαίδευσης.
Όμως ο τρόπος αυτός - όπως αποδείχθηκε άλλωστε- έχει πράγματι προβλήματα. Είχε χρησιμοποιηθεί για λίγο στην μεγάλη απεργία των εκπαιδευτικών το 90 περίπου αλλά και τότε είχε γίνει αφορμή για κατηγορίες, αναθέματα, λοιδορίες, ενοχοποιήσεις, διχαστικά κηρύγματα !
Δεν είναι εύκολο κανείς να πάρει απόφαση να παίξει με την ψυχική υγεία μικρών παιδιών, με την περαιτέρω επιβάρυνση νέων ανθρώπων που περνάνε ένα γολγοθά επί δύο τρία χρόνια, με την εξαθλίωση και τον βασανισμό  αυτών που έχει κληθεί να φροντίζει και να προστατεύει !
Όμως στην προκειμένη περίπτωση δεν υπήρχε άλλη λύση ! Κι αυτό το καταλάβαινε πολύς κόσμος. Επρόκειτο να απολυθούν 10000 αναπληρωτές, πολλοί συνάδελφοι πάλι ήταν καταδικασμένοι σε υπεραριθμία διαφόρων ταχυτήτων που με τη σειρά της τους οδηγούσε σε εκτόπιση μεγάλων αποστάσεων.Το ερώτημα όμως ήταν : προλαβαίναμε ? Μπορούσαμε ? Οι συνθήκες ήταν αντίξοες ! Τα ΜΜΕ εναντίον. Οι γονείς εναντίον. Οι μαθητές έτσι κι έτσι. Η λαϊκή αγανάκτηση πεσμένη. Ο κόσμος σε κατάθλιψη.
Υπήρχε η ανάλογη αντίδραση-εξέγερση ? Η απάντηση είναι : ναι υπήρχε ! Ένα δεύτερο ερώτημα: Μέχρι που ήσαν διατεθειμένοι να φτάσουν ? Αυτό κανείς δεν το ξέρει. Αλλά το σίγουρο είναι ότι κανείς δεν μπορεί να προκαταλάβει το μέγεθος της αγωνιστικής κινητοποίησης κάποιου.
Και αυτό φάνηκε ότι  συνέβη σε μεγάλο βαθμό. Για μια φορά μετά από αιώνες γέμισαν οι αίθουσες συνελεύσεων με συναδέλφους ασφυκτικά. Οι συζητήσεις, η αναταραχή έδιναν κι έπαιρναν ! Μέσα στους χώρους συνελεύσεων "έσκασαν μύτη" συντηρητικές περσόνες που είχαν να συμμετάσχουν σε πολιτικές διαδικασίες απ' τα φοιτητικά τους χρόνια. Συνάδελφοι που είχαν παραμείνει για καιρό άκαπνοι, άντε να είχαν συμμετάσχει σε καμιά συγκέντρωση των αγανακτισμένων, απογοητευμένοι και ανενεργοί για καιρό, όμως πάλαι ποτέ πολιτικοποιημένοι, έβλεπαν την παρούσα συγκυρία σαν μοναδική ευκαιρία για αντεπίθεση και ξεσηκωμό ! Μα έτσι ήταν και το λογικό. Έβλεπαν τα εισοδήματά τους να μειώνονται κατά 40% , τα σχολεία να συγχωνεύονται, το μελλοντικό εφάπαξ και οι συντάξεις να κουτσουρεύονται, το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης να μεγαλώνει, η εκπαίδευση να εξαθλιώνεται κι άλλο....
Απέναντι σ' αυτό δεν υπήρχε παρά μια συνεχής παθητικοποίηση, μια συνεχής υποχώρηση για να μην πάθουμε χειρότερα και καταντήσουμε όπως ο φτωχός μας γείτονας, μια ενοχοποίηση ότι δήθεν φταίμε κι εμείς που σαν δημόσιοι υπάλληλοι τεμπελιάζαμε , βολευόμαστε με κανένα ιδιαίτερο, λουφάραμε σε κάποιο γραφείο, κάναμε διακοπές διαρκείας κ.λ.π.
Απ' αυτή την ενοχοποίηση δεν έμεινε έξω η αριστερά ! Που τόσα χρόνια το μόνο που αναμασάει είναι προσλήψεις, προσλήψεις, προσλήψεις, λεφτά για την παιδεία, λεφτά για την παιδεία ! Τα οποία λεφτά και οι οποίες προσλήψεις στο φινάλε δεν βελτίωσαν και τόσο την παιδεία, φούσκωναν όμως συνεχώς  το χρέος ενώ συγχρόνως γέμιζαν τα γραφεία με παροπλισμένους διορισμένους που στην παιδεία ελάχιστα προσέφεραν !  Σωστά όλα αυτά , αλλά ποιος φταίει τελικά για το αναποτελεσματικό δημόσιο ?  Ποιος φταίει για την τακτοποίηση ημετέρων, 8000 εκπαιδευτικοί ήταν τοποθετημένοι σε γραφεία, για τα ρουσφέτια, τις εξυπηρετήσεις, τις ατομικές λύσεις, για τον μη παραγωγικό δημόσιο τομέα ? Η αριστερά ?
Δεν λέω μπορεί να φταίει και η αριστερά που δεν διαφύλαξε τις κατακτήσεις της, που επέτρεψε να αναπτυχθεί ο διεφθαρμένος κρατικοδίαιτος κομματικός συνδικαλισμός, που άφησε να γίνονται παράνομες προσλήψεις, που ψήφιζε εκτονωτικές απεργίες, που δεν είχε όραμα, που έλαβε μέρος σε παιχνίδια ίντριγκας και παζαριών για εκλογικούς λόγους, όμως ο κύριος υπεύθυνος ήταν ο γραφειοκράτης κομματικός ιθύνοντας ,ΠΑΣΟΚ ΝΔ, που χρησιμοποιούσε παντοίους τρόπους για να εκμαυλίσει, να εξαγοράσει την ψήφο του κομματικού πελάτη και συνακόλουθα να ευτελίσει το δημόσιο σύστημα το οποίο υποτίθεται ότι υπηρετούσε...
Και για να γυρίσουμε στο προκείμενο, έγιναν λοιπόν μαζικότατες συνελεύσεις, ακούστηκαν πύρινοι λόγοι, επαναστατικοί, επέστρεψε το πνεύμα του αγώνα των αναπληρωτών του 2000, ενάντια στον ΑΣΕΠ, ακούστηκαν στίχοι ποιητών, χειμαρρώδεις ρήτορες, επαναστάτες ολκής, όμως ο ΣΥΡΙΖΑ  δεν   ξέραμε τι τελικά ήθελε (διγλωσσία), η εξωκοινοβουλευτική αριστερά ήθελε αλλά δεν συνέχισε,το ΚΚΕ όπως πάντα η φωνή της λογικής δηλ της μεμψιμοιρίας, της κακομοιριάς και της δειλίας (θα έτριζαν τα κόκκαλα του Μπελογιάννη όταν θα άκουγε τον εκπρόσωπο του ΚΚΕ να λέει ότι δεν βάζει το κεφάλι του στον ντορβά!)  ο κόσμος από κάτω ήθελε αλλά ήταν κι αυτός μαγκωμένος και το ερώτημα παραμένει : Μπορούσε κάτι να γίνει ?
Ναι μπορούσε. Αλλά κανείς δεν το ήθελε. Παρόλο που υπήρχαν πύρινοι λόγοι, παρά που υπήρχαν μαχητικές τοποθετήσεις, ένταση, πάθος....Ήταν ο τόπος βρεγμένος με στουπιά βενζίνης. Αλλά κανένας δεν έριξε το σπίρτο !
Αυτό φάνηκε από τις συζητήσεις μεταξύ συναδέλφων που είχαν ψηφίσει υπέρ της απεργίας μέσα στις  εξετάσεις που οι ίδιοι έλεγαν ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτε, αυτό φάνηκε από την μη ψήφιση της συνέχισης του αγώνα από τους προέδρους την επόμενη μέρα, οι ίδιοι αγωνιστές προκατέλαβαν το άδοξο τέλος και όλα πάγωσαν ξαφνικά σα να έγινε  σεισμός ! Μήπως κάποιοι ήξεραν κάτι που οι υπόλοιποι αγνοούσαν και η όλη υπόθεση ήταν απλά για να εκτονωθεί το κοινό αίσθημα ?