Αυτό λοιπόν ήταν το περισσότερο που μπορούσαμε να κάνουμε !
Το 2009 μείναμε άναυδοι από τις τρομακτικές δηλώσεις ενός πρωθυπουργού ολογράμματος : θα φροντίσουμε να διασφαλίσουμε τουλάχιστον τη μια θέση εργασίας από τις δύο ενός αντρόγυνου, μετά προσπαθήσαμε να αναλύσουμε την κατάσταση και να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς συμβαίνει. Διαβάσαμε οικονομικές θεωρίες, είδαμε video για την Αργεντινή, τον Ισημερινό, τη διεθνή συνωμοσία, συζητήσαμε μεταξύ μας και κάναμε αρχικά υπομονή μέχρι να δούμε που πάει η κατάσταση. Μας έβαλαν φόρο στα σπίτια, μας έκοψαν μισθούς, συντάξεις και δώρα, κατήργησαν συλλογικές συμβάσεις εργασίας και άρχισε ένα άνευ προηγουμένου ξεπούλημα του Αστέρα, του Ελληνικού, του ορυκτού πλούτου της Χαλκιδικής, των νησιών, της ΔΕΗ, της ΤΡΕΝΟΣΕ, των αεροδρομίων της χώρας. Παράλληλα ξεκίνησε μια εκ νέου «διευθέτηση» των δαπανών για την υγεία, που πήρε μπάλα την έκτακτη περίθαλψη, το γράψιμο των φαρμάκων, τα βασικά χρηστικά είδη των νοσοκομείων και τέλος τα μικρά φαρμακεία που φυτοζωούσαν με την κρίση και τώρα έπρεπε να αναπροσαρμοστούν σε ένα καινούργιο μοντέλο με μεγάλες παραγγελίες, μεγάλες εκπτώσεις, προσωπικό με δυσβάστακτα ωράρια, επιδόθηκαν σε ένα αγώνα επιβιώσης και καταστροφής του γείτονα.
Επίσης τα νέα που έρχονταν από την «επίλυση» του ασφαλιστικού δεν ήταν καλά. Μιλούσαν για κατάργηση του εφάπαξ και για κατώτερη εγγυημένη σύνταξη.
Μέχρι τον Ιούνιο του 2011 που ο κόσμος αποφάσισε να κατέβει στο δρόμο, κυρίως στην πλατεία Συντάγματος και να δει τι μπορούσε να κάνει αν πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Σ' εκείνες τις εκδηλώσεις, πρωτοστάτησαν οι : Βαρουφάκης, Καζάκης, Μαριάς, Λαπαβίτσας που μιλούσαν τότε για διαγραφή του χρέους, καταστροφή της ευρωζώνης, κλείσιμο των τραπεζών- κυρίως ο Βαρουφάκης- και άλλα τέτοια που ηχούσαν τότε στα επαναστατημένα αυτιά μας σαν αριστερά και μαχητικά ! Επικρατούσε ένας αγωνιστικός λόγος, κατά του καπιταλισμού, των τραπεζών, της Γερμανίας κυρίως από ανθρώπους του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τις υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις πλην του ΚΚΕ. Παλιοί σύντροφοι έσκασαν μύτη, εναλλακτικές δράσεις, ρομαντικοί νέοι, ομάδες αλληλεγγύης.Υπήρχε μια ζεστασιά και μια αγωνιστικότητα, μια προσδοκία για ένα φωτεινό μέλλον, μέχρι που όλο αυτό κατέληξε σε σπασμωδικές επιθέσεις με πέτρες, κάψιμο της Αθήνας, πνίξιμο στα δακρυγόνα του Παπουτσή, μάχη με τα μηχανάκια του ΔΙΑΣ.
Κατηγορήθηκαν οι αγανακτισμένοι ότι έδωσαν έδαφος για την ανάπτυξη του φιδιού της χρυσής αυγής, όμως πριν να εκφυλιστεί το όλο κίνημα σε κατάληψη φρικιών και τζάνκι, έδωσε μεγάλη ελπίδα στον κόσμο. Υπήρξε ενθουσιασμός, αυθορμητισμός, ελευθερία, ομιλίες από καρδιάς που συγκινούσαν όμως αν εξαιρέσεις την παραίτηση του απίθανου Γιωργάκη από την κυβέρνηση, τα υπόλοιπα θετικά απ' τα αποτελέσματα του κινήματος των αγανακτισμένων, συνοψούνται κυρίως στην επικράτηση μιας πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθούσε ως συνήθως να συμβιβάσει όλες τις τάσεις , χρησιμοποιώντας ως συνήθως έναν λόγο μάλλον ασαφή, επιφανειακά αγωνιστικό αλλά στην ουσία παραπλανητικό !
Σ' αυτή την παραπλάνηση δυστυχώς έχει εθιστεί ο ελληνικός λαός από την εποχή του Ανδρέα, σαν γκόμενα που αρέσκεται να ακούει «ωραία ψέμματα». Δυστυχώς , όμως δεν του μένει άλλη λύση, διότι και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά είναι πολλαπλά διασπασμένη, δεν έχει πειστική πρόταση, είναι αναχρονιστική και δεν μιλάει πια στην καρδιά του κόσμου. Για παράδειγμα, μιλάει για αυτοδιαχείριση και κοινωνικό έλεγχο και δεν προσφέρει άμεσα παραδείγματα εκτός από το μοναδικό εργοστάσιο ΒΙΟΜΕ. Μιλάει για διεύθυνση από τον δημόσιο τομέα, σε μια χώρα που βρίσκεται πρώτη στις λίστες διαφθοράς των δημοσίων υπαλλήλων !
Χωρίς αντίρρηση όμως, έχει δίκιο στα περισσότερα που αναλύει για το εξωστρεφές μοντέλο οικονομίας, για τη χειραφέτηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το χτύπημα της παγκοσμιοποίησης, όμως η αλήθεια είναι ότι δεν έχει ακόμη τη λαϊκή βάση να τα στηρίξει.
Αντίθετα ο ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύθηκε και το κίνημα των αγανακτισμένων και το κίνημα των απολυμένων της ΕΡΤ , εκπαιδευτικών, καθαριστριών και με υποσχέσεις επαναπρόσληψης, επιδόθηκε σε μια προσπάθεια κατευνασμού της οργής του κόσμου, ψεύτικης αισιοδοξίας και ελπίδας και διαχείρισης μιας κατάστασης όπου μάλλον είχε παγιδευτεί και αγωνιζόταν να βγεί. Πήγε χωρίς σχέδιο μάλλον, με φανφάρες και κομπασμούς, να αντιμετωπίσει ένα τέρας άκαμπτο και γύρισε άπρακτος.Το μόνο που έμεινε στον απλό άνθρωπο, είναι μια χαραμάδα αισιοδοξίας ότι κάποια στιγμή θα γυρίσουν τα πράγματα, θα επανέλθει η ανάπτυξη,θα γίνει κούρεμα του χρέους, θα ανθίσει λίγο η αγορά. Παρά την μεγάλη αποχή, η πλειοψηφία του κόσμου έδειξε να πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να περάσει το μνημόνιο πιο ανώδυνα...Και ότι τα στελέχη του μπορούν να χτυπήσουν τη διαφθορά, τη διαπλοκή και τη φοροδιαφυγή.
Είναι πολύ λίγα αυτά για την παράδοση της ιστορικής αριστεράς , αλλά μακάρι να γίνουν έστω κι αυτά και να μη μείνουν μετέωρα !
Τι κρίμα αλήθεια να είχαμε μια ευκαιρία να πάμε στον παράδεισο και να έχουμε προσγειωθεί σ' ένα κακόμοιρο ρεαλισμό ! Το σίγουρο είναι ότι νίκησε η μικροψυχία, ο φόβος των capital control και του κουρέματος των καταθέσεων, νίκησε ο κίνδυνος να χάσουμε αυτή τη μικρή μίζερη καθημερινότητα, έστω και σαν υπήκοοι των Γερμανών, έστω και σαν τελευταίοι τροχοί της άμαξας , μέχρι να περάσει η μπόρα που μάλλον δεν πρόκειται να περάσει..
